Schrijver is bekend bij The Hanging Tree

Het was 1983 dat ik voor het laatst op een demonstratie was. Tegen kernwapens. Ik was 11 jaar oud.
En nu ging ik weer demonstreren. Omdat ik mij grote zorgen maak over de glijdende schaal waarin
we terecht gekomen zijn. Over onze democratie en de vrijheden die onder druk staan.
Over de buitenproportionele angst en verontwaardiging die ontstaan is over dat oude en broze mensen sterven.
Over het uit balans zijn. Maar vooral maak ik mij zorgen over mijn eigen kinderen. En die hebben het relatief nog hartstikke goed. Maar ik zie onze jongens passiever worden.
Vanachter de computer door naar de IPad en de telefoon, naar hun sociale bubbel die steeds kleiner wordt. En dat terwijl ze horen te ontdekken, nieuwe contacten horen op te doen, te sporten, te leren op school en zich langzaam van hun ouders horen los te maken. Over de achteruitgang in het “leren leren” heb ik het inmiddels al lang niet meer. Het zal een verloren schooljaar zijn.

“Wappie”

Vanuit mijn huis even buiten Amsterdam rijd ik rond 13.45 weg. Ik vertel mijn gezin niks. Ik vertel mijn vriendinnen niks. Ook weer zo iets; de polarisatie over dit onderwerp is gigantisch.
Ik ben gestopt met kritische berichten op Facebook. Op Linkedin al eerder. Omdat ik me zorgen maakte over mijn zorgvuldig opgebouwde carrière. Over mijn reputatie. Een kritisch geluid en je bent een “wappie”. En dat wil je niet. Deze nieuwe term nog even verder aangedikt door Youp van Hek. Zong hij niet ooit “leef toch je leven als het allerlaatste uur”?
Ik pak mijn auto en rijd Amsterdam Zuid in. Naar mate ik het Museumplein nader wordt het steeds drukker. Bijna gezellig druk. Zou dat ieder weekend zo zijn of zou er echt een grote opkomst zijn? Dat de demonstratie inmiddels verboden was wist ik niet. Noem het naïef maar de aankondigingen voor de demonstratie circuleerden al twee weken eerder. Dat bereikt je kennelijk eerder dan een verbod. Dat gaat vaak alleen naar de organisatoren.

Waarom ik protesteer

Ik parkeer mijn auto tegen het Vondelpark aan en loop het laatste stukje. Ik zie opvallend veel politie en ME maar ik ben zo onervaren dat ik veronderstel dat dit er bij hoort. En ik wil er zijn. Ik wil een geluid vertegenwoordigen waarvan ik overtuigd ben dat dit breder leeft. Natuurlijk leef ik mee met de Corona patiënten, met de familie leden van overledenen. Maar de gemiddelde leeftijd van een Corona overleden persoon blijkt hetzelfde als de gemiddelde levensverwachting van een Nederlander. Ook dat betekent niet dat je niks moet doen. Ik leef mee met de volle IC’s, met de verdrietige berichten. Toch lijkt het evengoed zo dat er weinig oog is voor alternatieve maatregelingen. Een omgekeerde lockdown, medicijnen, uitbreiding van zorg capaciteit; er lijkt
weinig aandacht voor. Maar er is vooral te weinig oog voor wat de huidige maatregelingen voor miljoenen mensen echt impliceert. Voor kinderen en ouderen die hele dagen binnen zitten. Al maanden. Voor ondernemers die hun opgebouwde bedrijf kapot zien gaan. Voor de miljarden schuld die wordt opgebouwd en die de komende generatie zal moeten gaan afbetalen. En ook wat jonge generaties van deze periode leren. Virussen leven al miljoenen jaren. Die krijg je niet zo maar weg.
Hoe gaan we volgende winters tegemoet als zich weer een nieuw virus aankondigt? En waar houdt de maakbaarheid van het leven op?

Kijk ze in de ogen

Tot op heden heb ik me redelijk goed aan de regels gehouden. Maar het gaat ook niet om mij. Ik sta hier niet om mij. Het gaat om mijn kinderen en hun toekomst. En die van bijna 5 mln andere
kinderen en jongeren in Nederland. Soms vraag ik me af; hebben Gommers, Kuipers en al die andere OMT leden geen kinderen? En de Jonge? Hoe ziet hij de toekomst van zijn kinderen. Denkt hij echt dat alles straks na de enting klaar is? Dat dit geen Paradigm shift is waar we midden in zit. Waar de democratie wordt aangetast en een overheid tot in de woonkamer bepaalt over wat voor jou veiligis? Ik sta midden op het plein. Ik tref er een bekende. Ook moeder. Ondertussen gebeurt er niet zo veel.

Er worden stickers met hartjes uitgedeeld. Er wordt wat geklapt. Het is verder rustig. Maar ik voel me niet rustig. Ik heb de ME busjes gezien en begrijp inmiddels dat de demonstratie verboden is. Rond 15.00 besluit ik te vertrekken. Ik begeef me naar de rand van het plein. Daar constateer ik rijen ME. Ze hebben het plein omsingeld. De van Baerlestraat is inmiddels afgesloten. Alle mensen op het plein zo realiseer ik me, zitten inmiddels als ratten in val. Ik loop langs de rijen ME mannen. Ik probeer de heren in hun ogen aan te kijken. Wat zou er in hun omgaan? Zien ze dat ik een doodnormale vrouw ben, iemand die zich oprecht zorgen maakt? Bij de van Baerlestraat wordt er voor mij een kleine opening gemaakt. Ik word er door een grote ME-man doorgelaten. Aan de andere kant staan veel mensen. Sensatie zoekers? Hadden ze ook naar het plein gewild? Ik weet het niet en ik wil het niet weten. Ik loop naar mijn auto stap in en rijd snel weg. Mij niet realiserend over wat er daarna nog op het plein gaat gebeuren. Ik kom thuis. Mijn jongens achter Netflix, hun Ipad en telefoon. Ik vertel niks. Aan niemand. Nog niet. Maar ik ben geweest. En ik ben er stiekem trots op.