Het verhaal van Ilse, een alleenstaande vrouw. Zij voelt zich in een omgeving waar iedereen plichtmatig de maatregelen volgt steeds meer alleen. Haar persoonlijke verhaal.

Corona en mijn werk

2 jaar geleden startte ik aan een nieuwe carrière. Ik had de voor mij toch wel grote stap durven zetten en dat was een goede keus, zo bleek want ik kreeg snel de mogelijkheid om veel te leren en kansen te grijpen. Tot corona, nu is mijn baan weg. Ik heb tijdelijk wat anders, de vraag is hoe lang. Daar mag ik dan nog blij mee zijn, want er zijn zat mensen nu die machteloos moeten toezien hoe hun bedrijf kapot gaat. Die zo graag gewoon willen werken, maar nee verboden. Je mag niet handelen, je wordt passief en afhankelijk gemaakt van de een of andere viroloog die bepaalt of jij nog je brood mag verdienen. Het maakt me heel erg boos!!

Alleen thuis

Ik ben alleenstaand en de maatregelen betekenen concreet voor mij dat de mogelijkheid om mensen uit te nodigen, steeds verder wordt beperkt. Ik heb zelf niet eens contact met risicogroepen, dus de kans dat ik iemand ziek maak is zo goed als nihil, nog los van de absurditeit dat ik zelf gewoon gezond ben. Ik probeer me steeds aan te passen maar de ruimte om te leven wordt voor mijn gevoel steeds verder ingeperkt. Ik organiseerde nog wel eens borrels bij mij thuis toen de kroegen sloten, netjes op afstand en in klein gezelschap, maar dat mag nu ook niet meer, ja voor 1 persoon en tot half 9. Terwijl ik vaak om 7 uur pas klaar ben met werken, koken en eten. Vriendinnen durven nauwelijks nog langs te komen en willen liever beeldbellen. Concreet zit ik dus de meeste avonden alleen thuis, en ja ik beken ik ga nog naar kantoor al is dat eigenlijk ook niet de bedoeling. En zal ik ook daar ook vast weer commentaar op krijgen, dat ik dan een groot gevaar ben voor de Nederlandse volksgezondheid, of misschien wordt het binnenkort ook wel verboden. Voor mij is het zo broodnodig contact met levende mensen.

Huidhonger

Als alleenstaande heb ik al bijna een jaar zowat geen mensen meer aangeraakt, had je me dat een jaar geleden verteld, dan had ik je keihard uitgelachen. De huidhonger zoals dat heet is enorm, ik voel me een gekooid dier dat gedwongen wordt andere mensen te ontwijken. Het gaat keihard in tegen alles wat ik ben, wat mijn natuurlijke instinct mij vertelt. Mijn familie houdt zich allemaal heel strikt aan de maatregelen, zij willen mij niet zien, ook niet buiten op 1,5 meter afstand. Ik heb een neefje gekregen en ik mocht hem niet vasthouden, 1x heb ik hem mogen zien maar toen ik een centimeter te dichtbij het wiegje kwam, werd ik terechtgewezen. Laatst zat ik van pure ellende op de bank in mijn eentje te huilen, ik wilde gewoon door iemand even geknuffeld worden, getroost worden, en besefte ik ineens: ik kan nu nergens heen. En als ik mijn gemiddelde vriendin zou bellen, zou die me zelfs nu niet eens willen / durven knuffelen. Mensen zijn bang voor elkaar gemaakt, het is echt absurd.