Gert stuurde mij zijn verhaal over het omgaan met de coronamaatregelen toe. Hij heeft rond het jaar 2000 last gekregen van psychische problemen, krabbelde langzaam weer op, maar is door de maatregelen weer terug bij af.
Ik heb zijn verhaal een klein beetje bijgeschaafd, maar de boodschap hetzelfde gelaten. Hieronder zijn eigen verhaal.
Diagnose
Rond 2000 stortte langzaam mijn wereld in, maar pas in 2001 werd ik vrijwillig opgenomen in een psychiatrische kliniek. Zonder je te vervelen met alle details kwam er o.a. borderline, socialy awkward, dissociatie naar voren.
Langzaamaan werd mijn “nieuwe” wereld opnieuw gebouwd. Want de “oude” Gert kwam niet terug. Ik begon weer op een clean sheet zoals men dat zegt. Van een vakantieganger en levensgenieter overgaan naar iemand die amper meer naar buiten gaat. Ben rond 2005 overigens bijna volledig afgekeurd, nadat een verzekeringsarts zelf zag hoe een paniekaanval geboren werd en zonder controle naar buiten barstte maar dat ter zijde.
Opkrabbelen
Door al de volgende jaren werd langzaam mijn levenscirkel groter, ik kon weer naar de dierentuin, naar restaurants. Overigens alleen die restaurants waar ik mij veilig voelde, hoe gek dat misschien ook klinkt. De laatste 5 jaren voelde ik me langzaam weer mens, ik kon bijvoorbeeld weer tuinieren. Wel in de achtertuin, want die is afgesloten. Ik kan nu nog steeds niet onverwachts een praatje maken dus de open voortuin wordt door mijn vrouw en ikzelf samengedaan. Ik kon weer uit eten, had een jaar abonnement op de dierentuin, naar de kapper. Dit werd een week van tevoren geregeld zodat ik er rekening mee kon houden in mijn weekschema. Ik kon zelfs weer alleen naar de supermarkt, om 08.00 met niemand om me heen maar toch. Ik was zelfs aan het toewerken om iemand daar te vragen mij de zelfscan kassa uit te leggen.
Het nieuwe normaal
Maar ja, toen kwam corona. Alles wat ik had opgebouwd had, werd in een paar weken afgebroken. Minister-President Rutte zei dat we nooit meer terug zouden gaan naar het oude, dat heb ik gemerkt. Ik stortte weer in. Door de bezuinigingen in de zorg (ook al voor corona aanwezig) kon ik pas over 6 maanden terecht voor een intakegesprek.
Supermarkt uitgesloten, want ja zelfs ik weet dat corona eigenlijk niets voorstelt, maar toch word ik van binnen verscheurd. Constant heb ik “ja… maar” gedachtes in mijn hoofd.
Ik zit in de risicogroep met overgewicht, slik vitamine B omdat ik niet graag buiten kom. We konden alleen op afspraak naar de dierentuin, een zogenaamd tijdslot waarin je moet komen, laat dat woordje “moet” nu echt een probleem zijn. Ik ga “spontaan” en we kunnen er dan vaak al binnen een uur zijn. Moeten gaan betekent stress, slapeloosheid, dissociatie aanvallen. Doe ik dus in principe alleen voor de kapper, tandarts, huisarts enz.
Overigens heb ik in december 2019 mijn heup gebroken, ben geopereerd maar sta nu voor een tweede operatie op de wachtlijst en moet waarschijnlijk naar een ander ziekenhuis voor die operatie. Driemaal raden waarom, yup corona. Ik naar een vreemd en onbekend ziekenhuis.
Wat mis ik door corona en mijn heup?
– Wandelen, deed ik niet alleen. Had een wandelcoach bij me om de afgelopen periode door te nemen. Stopte niet alleen door de heup maar ook door de 1,5 meter afstand die ineens aangehouden moest worden. Werkte absoluut niet
– Restaurants gesloten, dan weer tijdelijk open met strenge regels, dan weer dicht. We hebben 1 restaurant en de vrouwelijke eigenaar weet dat ik “speciaal” ben (haar woorden) en zorgt altijd voor een rustige hoek. Gaat nu niet want de lockdown. Het is maar de vraag of “onze” restaurants het overleven.
– Tuinieren, weg door de heup maar ook de stress want ja, wat als corona wel gevaarlijk is. Klinkt misschien kinderachtig maar het gebeurt nu eenmaal. Ik krijg dat niet onder controle en het kost zoveel energie dat ik andere dingen moet laten schieten uit vermoeidheid.
– Supermarkt, eigenlijk helemaal weg vanaf het corona begin. Mijn eigen angstaanvallen, maximaal 1 persoon naar binnen en dan later nog het mondkapje. Mijn heup werkt uiteraard ook niet mee, maar de hele sfeer in zo’n winkel is verpest, zelfs mijn vrouw voelt het als ze daar alleen is.
– Visite beperking. Ik kan niet veel mensen om me heen hebben, maar die paar die ik graag zie, kunnen niet meer komen.
– Thuiswerken, hoe gek dat ook klinkt maar als mijn vrouw thuiswerkt is de sfeer toch anders, en het schema wat ik in mijn hoofd heb wordt ingewikkelder. Positief nu is dat mijn vrouw vorige week gezegd heeft dat ik weer een werkend schema heb opgesteld zodat ik weer binnen bezig ben met het huishouden. Kostte me een jaar om dat voor elkaar te krijgen.
Mag ik nog mens zijn?
Terugkomend op wat ik eerder zei, “De wereld van voor corona komt niet meer terug”. Ik weet de hel die ik (en mijn vrouw) hebben moeten doorstaan omdat “het leven van de oude Gert” niet meer terug zou komen nog erg goed. En het idee dat zoiets stompzinnigs als corona ons leven opnieuw overhoopgooit is gekmakend.
Ik word gek van de mondkapjes. Ik draag hem in het ziekenhuis en het OV maar verder absoluut niet. We bestellen boodschappen, worden aan de deur afgeleverd. Leuk allemaal, maar alles wat ervoor zorgde dat ik me mens voelde mag of kan niet meer. Want de overheid vindt dat 99% van de mensen zich aan moet passen voor de gezondheid van 1%. Dat gaat er bij mij niet in.
Ik heb door de bezuinigingen op de zorg 6 maanden moeten wachten op mijn intakegesprek.
Ik wil graag gewoon leven, ik ben een wao-er die dankzij de inspanning van veel mensen zijn leven op de rails had. En nu door corona is dat leven weer naast het spoor beland en moeten we weer manieren verzinnen om alles weer op te bouwen.
