Leestijd: 5 minuten

Nog nooit ben ik naar een demonstratie geweest. Waar het voor BLM sympathisanten de normaalste zaak van de wereld lijkt om met een vuist omhoog op een veld te staan, ben ik nooit zo’n type geweest. Nu nog steeds niet eigenlijk. Maar toch ben ik met twee andere bekenden naar het Museumplein vertrokken afgelopen zondag.

Demonstreren is een grondrecht, dit recht is heel sterk. Het staat ons vrij om op persoonlijke titel naar een plein te gaan en te demonstreren, dit kan en mag niet verboden worden. Met een avondklok in aantocht en ook geruchten over visite verboden en quarantaineplicht, was voor mij de grens bereikt. Eerder had ik de grens, als het gaat om het volgen van de maatregelen, al getrokken bij het verplicht dragen van een mondkapje. Ik doe niet meer mee. 
Als we nu onze stem niet laten horen, dan komt ons land in een hevige neerwaartse spiraal terecht waar we niet meer uit komen. Ik vrees voor een gezondheidsdictatuur met heel veel plichten en geen vrijheden. Daarom wilde ik dolgraag mijn stem laten horen op het Museumplein.

Aankomst

Toen we Amsterdam in reden en vlakbij het Museumplein de auto parkeerden, zagen we de politie/ME al massaal opgesteld staan. Een paar straten verderop waren ze zich aan het klaarmaken voor de “strijd”. We liepen vervolgens in een grote stoet van mensen richting het museumplein. We hadden allen zin in dat beloofde kopje koffie.
Eenmaal aangekomen (rond 14:00) kreeg ik kippenvel van het grote aantal mensen dat al aanwezig was. Een zeer gemêleerd gezelschap, naar mijn mening een dwarsdoorsnede van de maatschappij. We hadden gelijk veel aanspraak en troffen veel gelijkgestemde mensen. De sfeer was zeer gemoedelijk en niets wees erop dat er oproerkraaiers onder de demonstranten aanwezig waren. Ik zag zelfs overwegend oudere mensen (50+).  Ik kreeg tranen in mijn ogen toen het nummer “we are the 99%” ingezet werd en massaal meegezongen werd op het museumplein.

museumplein

Politie optreden

We hebben ongeveer drie kwartier met verschillende mensen staan praten en ons “kopje koffie” gedronken. Op het moment dat we aankwamen bij het Museumplein, stond het hele plein al omsingeld door politie en ME. Totaal onnodig, wij vormden namelijk geen bedreiging, sloegen de boel niet kort en klein en waren vredelievend. In de drie kwartier dat wij demonstreerden riep de politie af en toe wat om. Wij konden geen enkele keer horen wat er omgeroepen werd, het volume stond nogal laag.
Uit het niets begon de politie met de waterkanonnen te spuiten, dit schrok het publiek een beetje af, maar eigenlijk iedereen bleef staan. Op een gegeven moment begon het publiek te rennen, wij hadden geen idee waarom, maar renden natuurlijk ook mee. Later begreep ik dat de ME met getrokken wapenstokken opeens snel op ze af kwam rennen.

Romeo’s en paarden

Met mijn eigen ogen heb ik vervolgens gezien dat Romeo’s (undercover politie) een vuurwerkbom afstaken en stenen gooiden naar de politie. Ze waren goed te herkennen, ze hadden namelijk allen een mondkapje voor. Op het moment dat ze genoeg rotzooi getrapt hadden en de ME/politie in actie kwam tegen de demonstranten, liepen ze langs de ME weer richting de politiebus waar ze eerder uitkwamen. Dat Halsema dit, wat velen gezien hebben, later afdeed als complottheoriën vind ik schandalig.
Vlak na de vuurwerkbommen kwamen de politiepaarden met een noodgang op ons af rennen. Ik heb nog niet vaak zo hard moeten rennen in mijn leven. Om mij heen zag ik oudere mensen vol ongeloof richting het concertgebouw rennen, waarom traden ze zo hard op? Vanaf het concertgebouw hebben we nog een tijd staan kijken naar de fanatiekere demonstranten die zich niet zomaar van het plein lieten jagen. Om mij heen zag ik meerdere mensen huilen en ook veel woede over het politie optreden.

Huisartsen

Na nog een tijdje te hebben gekeken bij het concertgebouw, besloten we huiswaarts te gaan. We liepen de hoek om richting onze auto en tot mijn grote verrassing kwam ik daar mijn eigen (oud) huisarts tegen, samen met huisarts Berber Pieksma. Zij was hevig geschrokken van het politie optreden. Ze vertelde mij hoeveel druk er ligt vanuit de NHG (Nederlandse Huisartsen Genootschap) 
op huisartsen die kritisch zijn op het gevoerde beleid. Zij is sinds december niet meer werkzaam als huisarts en voelt zich daarom vrijer om zich erover uit te spreken. Daarom heeft ze ook een verklaring afgelegd bij de Buitenparlementaire Onderzoekscommissie (BPOC). We liepen samen richting onze auto’s en voor we daar waren zagen we nog een hele lange stoet protestanten door de straten gaan, deze hebben we nog samen aangemoedigd.

Twitter agressie

Nadat ik een foto van mezelf op het Museumplein geplaatst had op twitter met de tekst: “Ik had zo’n zin in een bakkie koffie op het Museumplein, jij ook?” brak de hel los in de reacties. Als coronabeleid criticus, wat ik altijd inhoudelijk probeer te doen, krijg je al best vaak stront over je heen. Maar dit keer vond ik het echt schokkend. De agressie en doodsverwensingen die op mij af kwamen, omdat ik op een grasveld sta midden in Amsterdam, zijn onbegrijpelijk.(Hieronder een kleine bloemlezing van de reacties) Het is algemeen bekend dat de overheid gebruik maakt van veel “trollen” op het internet die het beleid verdedigen. Deze trollen hebben vaak een account vanaf 2020, 0 tot 7 volgers en reageren alleen op corona kritische tweets. Waar ik mij het meeste zorgen om maak zijn de “echte” accounts. Deze mensen zitten, naar mijn idee, zo in een angstpsychose dat alles geoorloofd is om te doen tegen iemand die tegen dat geloof ingaat. Als ze online al zover gaan, wat doen ze dan op een gegeven moment in het echt? Voor hun gaat hun veiligheidsgevoel boven het recht van een ander om zich ertegen uit te spreken. Een gevaarlijke tendens.

museumplein agressie
museumplein agressie
museumplein twitter agressie
museumplein agressie twitter

Klikken bij werkgever

Een dag na thuiskomst kreeg ik telefoon van een goede kennis. Hij vertelde mij dat zijn werkgever hem gebeld had met de boodschap dat ze vernomen hadden dat hij op het Museumplein was. Hij mocht hierdoor 10 dagen lang niet op zijn werk verschijnen. Een collega van hem, had het verteld aan zijn leidinggevende. Volgens zijn werkgever zou hij, door in de buitenlucht in een groep te staan, een groot “besmettingsgevaar” zijn voor zijn collega’s. Dit is een glijdende schaal, zo uit een communistisch handboek. Wanneer is het de taak van een werkgever geweest om te bepalen wat jij in je vrije/privé tijd uitvoert? Deze kennis moet vaak echt aanwezig zijn op zijn werk, om zijn werk uit te kunnen voeren. Dit werd hem dus nu onmogelijk gemaakt.
Hij heeft lang gediscussieerd en is uiteindelijk overeen gekomen dat hij met een negatieve test wel op zijn werk mocht verschijnen. Is dit een samenleving en een werkomgeving waar jij je prettig in zou voelen?

Komende week een analyse over hoe de media bericht over de demonstraties.

Pin It on Pinterest

Share This